یک اختلال روانپزشکی مزمن است که ممکن است ناتوان‌کننده بوده و وجوه مختلفی از زندگی فرد را در بر بگیرد . این اختلال توسط مجموعه ای از علائم، ژنتیکی، رشدی و محیطی که در تعامل با هم هستند ایجاد می‌شود. اما نقش ژنتیک دراین اختلال بسیار پررنگ است . این بیماری نادر نیست و حدود ۱% از جمعیت جهان به آن مبتلا هستند و ۵۰% تخت‌های بیمارستان‌های روانی به این افراد اختصاص دارد.
تحقیقات نشان داده است که اسکیزوفرنی مردان و زنان را به طور مساوی تحت تأثیر قرار می دهد، اما ممکن است در مردان زودتر شروع شود. میزان ابتلا در سراسر جهان مشابه است. احتمال مرگ افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در سنین پایین‌تر از جمعیت عمومی بیشتر است، که عمدتاً به دلیل نرخ بالای بیماری‌های همزمان پزشکی مانند بیماری قلبی و دیابت است.

هنگامی که بیماری فعال است، با دوره هایی مشخص میشود که در آن فرد قادر به تشخیص تجربیات واقعی از غیر واقعی نیست. مانند هر بیماری دیگری، شدت، مدت و فراوانی علائم می تواند متفاوت باشد.
علائم مرحله حاد می تواند شامل اختلال در تفکر (باورهای هذیانی ) ، اختلال در حوزه درکی (توهمات ) ، گفتار نامنظم ، و عدم انگیزه فعالیت باشد.
کاهش و از بین رفتن اراده، دوری از اجتماع و انزوا، عدم رسیدگی به بهداشت فردی و کاهش پاسخ دهی هیجانی و عاطفی به وقایع، از جمله نشانه‌های رایج در بیماران است.
بطور خلاصه درین بیماران افت عملکرد از معیارهای اصلی تشخیص بیماری است.
همراه با این علائم، عملکردهای شناختی نیز تحت تاثیر قرار می‌گیرند. کاهش دقت و توجه و کاهش توان حل مسئله از جمله کاستی‌های شناختی هستند. با این حال، در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی، بروز علائم شدید روان پریشی اغلب با افزایش سن فرد کاهش می یابد.
عدم مصرف داروها طبق تجویز، استفاده از الکل یا مخدرها و موقعیت های استرس زا باعث افزایش علائم بیمار می شوند.
پیچیدگی اسکیزوفرنی ممکن است به توضیح اینکه چرا تصورات نادرست در مورد این بیماری وجود دارد کمک کند ‌. بیشتر افراد مبتلا به اسکیزوفرنی نسبت به مردم عادی خطرناکتر یا خشن نیستند. در حالی که محدودیت منابع و درمانگران سلامت روان در جامعه ممکن است منجر به عدم درمان فرد ، بی خانمانی و بستری شدن مکرر در بیمارستان شود، این یک تصور اشتباه است که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در نهایت بی خانمان می شوند یا در بیمارستان زندگی می کنند. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی می‌توانند با کمک درمان با خانواده خود، یا به تنهایی زندگی کنند.

برای بسیاری از بیماران درمان خوب عمل می کند. جهت درمان حتما لازم است به متخصص روانپزشک مراجعه شود. به دلیل ماهیت بیماری، درمان هم طولانی مدت است . انواع داروهای ضد روان پریشی در کاهش علائم روان پریشی موجود در مرحله حاد بیماری موثر هستند و همچنین به کاهش پتانسیل دوره های حاد بعدی و شدت آنها کمک می کنند.
علیرغم بهبودی قابل توجه در برخی بیماران ، درصدی از این بیماران نیازمند استفاده طولانی مدت از دارو هستند.
در مواردی که کنترل علائم در منزل غیرممکن است و وضعیت بیماری شدید است بستری شدن گزینه مناسبی است تا از تنظیمات دارویی و مصرف آن توسط بیمار اطمینان حاصل شود. همچنین محیط قابل کنترل بیمارستانی به دلیل عدم وجود مشکلاتی که در خانه وجود دارد ، می‌تواند محیط آرامی را فراهم کند تا علائم کاهش یابد. بستری شدن به خانواده نیز کمک می‌کند تا آرامش یابند .
درمان‌های روان‌شناختی مانند درمان شناختی رفتاری یا روان‌درمانی حمایتی ممکن است علائم را کاهش داده و عملکرد را تقویت کند، و سایر درمان‌ها با هدف کاهش استرس، حمایت از اشتغال یا بهبود مهارت‌های اجتماعی هستند.

 

Sources
https://www.psychiatry.org/patients-families/schizophrenia/what-is-schizophrenia
Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders 5thed.